Begin januari 2023

Ik pak een meetlint en loop terug naar de poort. Vijftien centimeter, meer ruimte zit er niet tussen de spijlen. Op de grond ligt een flinke pluk haren. Enkele haren zijn blijven hangen. Blijkbaar heeft een ree zich haastig door de poort gewrongen. Dat is al eens eerder gebeurd, maar het blijft verbazend wat deze dieren kunnen. Ze springen moeiteloos over twee meter hoge hindernissen, verdwijnen geruisloos springend tussen het groen en passen dus ook door een opening van anderhalve decimeter. Kost ze dan wel een paar haren.

Boomplantdagje

Verder met de klus in het berkenbosje. De laatste eik die nog om moet blijft vandaag staan. Het gaat steeds harder regenen en dan is het geen doen om een boom op te ruimen. Gisteren heb ik de bestelde nieuwe bomen opgehaald en die moeten wel in de grond. Daar is regenweer dan weer goed voor. We zetten twintig nieuwe boompjes. Wilde appels en Wegedoorns. De meesten komen te staan waar de eiken zijn weggehaald, sommigen iets dieper in het bosje.

Bundertjesmoeras

Na het plantwerk zitten we een tijdje droog in de container en drinken de koffie op. Een laatste ronde door een regenachtige natuurtuin. Overal staat het water hoog en het blijft vandaag regenen. We zien dat graag. Natte veldjes en moerassige bossen horen bij De Bundertjes. Het moeraslandschap van heel vroeger komt niet terug, maar na een periode met nat weer kun je er nog een glimp van opvangen.

Eind januari

Het is ijzig koud vandaag. Veel kouder dan buienradar heeft verwacht. De ochtendzon komt niet door de wolken en er waait een guur windje. Het meeste water in de poelen en op de veldjes is bevroren. We moeten in beweging blijven, anders krijgen we het te koud. We lopen een korte inspectieronde. De nieuw geplante boompjes staan er nog allemaal. Bij de houtstapel in het wilgenbosje ligt wc-papier. Iemand heeft blijkbaar hoge nood gekregen. We drinken een kop koffie in de container en sluiten dan af. Als uitzondering geven we onszelf vandaag vorstverlet.

Dikke boom

De laatste eik die weg moest, is omgezaagd en opgeruimd. De “grote” winterklussen zitten er op. We zijn tevreden met onszelf en gaan aan de koffie. Rinus is lid van de bomenwerkgroep van het IVN. Een van hun bezigheden is het zoeken naar bijzondere bomen (hele oude, dikke, bijzondere soorten, enz.). Wat later lopen we naar de scheve dikke boom op de noordoost hoek buiten de natuurtuin. We vragen ons af of de dikkerd ondermijnd wordt door het stromende water van de regenwaterafvoer. Dat zou jammer zijn. We hebben een meetlint meegenomen en kijken hoe groot de omtrek is. Vier meter twintig. Volgens Rinus komt dat niet in de buurt van de dikste van Helmond, maar waarschijnlijk is dit wel de dikste van Helmond Noord. In ieder geval de dikste in de buurt van de natuurtuin.

 

Meer over De Bundertjes en de Natuurtuin op www.derobbert.nl

Begin december 2022

Het is koud en grijs, gelukkig ook windstil. Vogels zijn nauwelijks te horen. Onderzoeker Will valt de vogelstilte ook op. We hebben het over de fazant. Al weken hebben we er geen gehoord. We denken dat ze in iemands vrieskist terecht zijn gekomen. Even later hoor ik er toch een roepen. Daar gaat onze deskundige analyse. Bij de rij knotwilgen laat een fazanthaan zich zelfs zien. Zonder haast loopt hij de dekking in. Waarmee ons gebrek aan fazantenkennis nog eens is onderstreept.

Zagen voor een mini-jungle

We gaan verder met de zaagronde in het wilgenbosje. De bedoeling is om een dicht bosje te stimuleren. Eigenlijk willen we hier een soort mini-jungle. Ideale beschutting voor bezoekers van de bospoel en broedende vogels. We doorzoeken het bosje op jonge bomen die te hoog gaan worden en zagen die om. Doen we dat niet, dan zullen ze later zoveel schaduw geven dat het bosje onderin weer kaal en open wordt. Een kritische Onderzoeker Will volgt ons op de voet. Hij houdt er niet van wanneer we met een kettingzaag rondlopen en waarschuwt dat we niet te veel moeten kappen. We hoeven vandaag maar drie boompjes om te zagen. Dan zit het onderhoud in dit bosje er op.

Winterkoning

In de noordelijke poel zit een winterkoninkje op de takken die we hier hadden ingegooid voor de waterdieren. Het vogeltje hipt tussen de takken heen en weer, vlak boven het water. Telkens strekt hij zich naar beneden en pikt dan iets van het oppervlak. We kunnen niet zien wat, maar het zal wel eetbaar zijn. Het winterkoninkje voelt zich duidelijk thuis in de wirwar van takken. Wat we bij de bosjes leerden, blijkt ook hier in de poelen te werken: Hoe rommeliger, hoe aantrekkelijker voor wilde dieren.

Bomen omzagen voor de veiligheid

Vandaag beginnen we aan de klus in het berkenbosje. Deze herfst hebben we hier een grote Es omgezaagd. Die stond op omvallen. Toen we eens goed keken bleek dat alle bomen op het dijkje in de problemen zitten. Ze groeien uit zichzelf al scheef, richting het licht. Door de zomerse droogtes komen de wortels steeds losser te zitten. Daar komt bij dat konijnen graag holen graven in het dijkje. Vroeger of later vallen deze bomen om richting het wandelpad. Bij een eik is al duidelijk te zien dat de wortelkluit omhoog komt. Deze winter gaan we drie probleembomen een voor een weghalen. Daarna planten we een stuk of twintig kleinere bomen terug die beter passen op deze plek.

Eind december

Na koffie met koude appelbeignets lopen we een ronde rondom de natuurtuin. Het wandelpad is een dijkje geworden met links en rechts water. We lopen door richting de ijsbaan, nu ook een watervlakte. Op de terugweg zien we ineens drie donkerbruine eekhoorns elkaar najagend door de struiken en boomtakken. Het warme weer heeft ze uit de winterrust gehaald en nu spelen ze lente. Of dat verstandig is, weet ik niet. Je zou het met vijftien graden vandaag niet zeggen, maar de winter is nog niet voorbij.

 

Meer over de natuurtuin op www.derobbert.nl

Begin mei: Ik laat onderzoeker Will een geluidsopname horen die ik met mijn mobieltje maakte. In de bosrand bij het elzenbosje zong een vogeltje dat ik niet thuis kon brengen. Dat zegt niet veel, want ik weet nauwelijks iets van vogelgeluiden. De opname is niet duidelijk, maar Will is nieuwsgierig geworden. We lopen naar de plek. Van alles te horen, maar niets aparts. Ik heb de paden gemaaid en Will vermoedt dat de herrie van de gazonmaaier het zingende vogeltje heeft verjaagd. Niks aan te doen. Bij de zuidelijke poel hoort Will later een bijzonder vogeltje tussen het riet, ee